محبت امام زمان (ع)، که همان محبت خدا مى باشد مَن آحبکم فقد احب الله (1) هم جنبه موضوعیت دارد، هم جنبه طریقیت.
محبت و عشق به آن بزرگوار موضوعیت دارد، یعنى نفس و ذات این محبت و اظهار عشق و نیاز به آن محبوب، مطلوب و ممدوح حضرت حق است. چنانکه در احادیث و روایات ائمه معصومین (ع)، از طریق عامه و خاصه بر آن تاکید شده است 0 زَمَحشَرى در تفسیر آیه: قل لا اسئلکم علیه اجرا الا المودة فی القربی (2) این حدیث را نقل مى کند:
رسول خدا(ص) فرمود: هرکه با دوستى آل محمد بمیرد، شهید مرده است؟ بخشوده از عذاب مرده است. هرکه با دوستى آل محمد بمیرد، فرشته مرگ او را بشارت مى دهد و سپس منکر و نکیر نیز او را به بهشت بشارت مى دهند. هرکه با دوستى آل محمد بمیرد او را معزز ومحبوب به سوى بهشت مى برند. آنگونه که عروس را معزز و محبوب به خانه داماد مى برند. هرکه با دوستى آل محمد بمیرد، خداوند قبر او را زیارتگاه فرشتگان رحمت قرار مى دهد 0 هر که با دشمنى آل محمد بمیرد، روز قیامت در حالى وارد مى شود که بر پیشانى او نوشته است: مأیوس از رحمت خدا
هرکه با دشمنى آل محمد بمیرد، کافر مرده است. هرکه با دشمنى آل محمد بمیرد، بوى بهشت را استشمام نمى کند 0" (3) از روایت فوق و ده ها روایت دیگر چنین برداشت مى شود که
نفس محبت اهل بیت (ع)، داراى ارزش و اعتبار فوق العاده مى باشد. تا آن جا که در برخى از روایات آمده است که از همه عبادت ها بالاتر است 0 چنانکه در روایتى از امام صادق (ع) مى خوانیم: بالاتر از هر عبادتى، عبادتى است، و محبت اهل بیت (ع) برترین عبادت هاست. (4) و اما محبت امام زمان طریقیت دارد؟ وقتى فردى محب یک انسان کامل مانند حضرت ولى عصر(ع) مى شود، طبیعى است که لازمه اش تبعیت محب " از محبوب و نتیجتاً متصَف گشتن محب به صفات "محبوب " است.
چنانکه اهل معرفت مى گویند: تأثیر نیروى "محبت " درپیراستن جان از رذائل، و آراستن آن
به فضایل، از قبیل تأثیر مواد شیمیایى بر روى فلزات است که همچون اکسیرى دفعتاَ فلزى را مبدل به فلز دیگر مى سازد 0 و یا مانند سیم برقى که از وجود محبوب " به "محب " اتصال مى یابد و یک جا و با سرعت، تمام صفات "محبوب " را به محب " انتقال مى دهد. بنابراین اگر دیدیم مدعى محبت به کسى، عارى از صفات محبوب، بلکه متصف به صفات ضد صفات اوست، طبیعى است که در صدق ادعاى وى دچار تردید شویم و احیانا تکذیبش کنیم.
چنانکه در روایتى که شیخ کلینى ، به اسناد خود از امام صادق (ع)، نقل مى کند، آمده است: ما اساس هر خوبى و خیرى هستیم و هر چه نیکى است از فروغ ماست... و دشمنان ما، ریشه و اصل هر شر و بدى هستند. وهر چه پلیدى و زشتى است از شاخه هاى شجره خبیثه آن هاست 0. بنابراین دروغ گفته است کسى که پنداشته است که با ماست، در حالى که او به گواهى اعمال زشتش وابسته به فروع غیر ماست از پیوند خوردگان به درخت نپاک دشمنان ماست(5)
این حدیث شریف، هشدارى به دوستان و منتظران حضرت ولى عصر(ع) مى دهدکه در اعمال خود بیاندیشند و بنگرند که رفتار وگفتارشان مشابهت با محصول کدامیک از آن دو د رخت خبیث " و طیب " دارد . (6)
1. سوره شورى، 023
2. قسمتى از زیارت جامعه کبیره
3. بحار الانوار ج27 ص 111.
4. بحارالانوارج 27 ص 1 09
5. کافى ج 8 ص 243.
6. نشریه موعود شماره 11 و 10 ص 46
سردبیر این بخش :عبد عاصی
