الهی به زیبایی سادگی به والایی اوج افتادگی رهایم مکن جز به بند غمت اسیرم مکن جز به آزادگی
قیصر امینپور
( و قاف ؛ حرف آخر عشق است ؛آنجایی که نام کوچک من شروع میشود )
متولد دوم اردیبهشت سال 1338 خوزستان
(لحظه چشم وا کردن من ؛ از نخستین نفسگریه ؛ در دومین صبح اردیبهشت سی و هشت ؛ تا سی وهشت اردیبهشت پیاپی !
عین یک چشم بر هم زدن بود ؛ لحظه دیگر اما تا کجا باد ؟ تا کی ؟)
ایشان در سال 1376 دکترای ادبیات خود را دریافت کرد .متاسفانه استاد امین پور چندسالی است که به بیماری سختی مبتلا شدند (هردم دردی از پی دردی ای سال ! / با این تن ناتوان چه کردی ای سال ؟ / رفتی و گذشتن تو یک عمر گذشت / صد سال سیاه برنگردی ای سال )
ایشان با مرحوم حسینی و ... از جمله پایه گذاران شعر انقلاب و دفاع مقدس بودند(خوشا چون سروها استادنی سبز / خوشا چون برگها افتادنی سبز / خوشا چون گل به فصلی سرخ مردن/ خوشا در فصل دیگر ؛ زادنی سبز)
از جمله ویژگی شعر آقای امین پور میتوان به سادگی و پرهیز از کلمات سنگین در شعر اشاره کرد در حالی که مفهوم را به نحو احسنت در شعر خود میرساند
این دردها به درد دل من نمیخورند این حرفها به درد سرودن نمیخورند شیواست واژه های رخ و زلف وخط و خال اما به شیوه غزل من نمیخورد ما و دل و طنین تپیدن به بحر خون این شعر ها به بحر تتن تن نمیخورند این ریشه های خشک که در خاک تیره اند آب از زلال آبی روشن نمیخورند غم میخورند شاعرکان مثل آب و نان اما دریغ ؛جز غم خوردن نمیخورند
از سروده های ایشان نیز میتوان به بعضی از تصنیف ها اشاره کرد که توسط خوانندگان خوانده شده که معروف ترین آنها آلبوم نیلوفرانه از آقای افتخاری است .
از معروف ترین کتابهای استادمیتوان به کتاب از آِینه های ناگهان و گلها همه آفتابگردانند اشاره کرد
حال توجه شما را به دو شعر از ایشان جلب میکنم:
خسته ام از این کویر ؛ این کویر کور و پیر این هبوط بی دلیل ؛این سقوط ناگزیر آسمان بی هدف ؛ باد های بیطرف ابرهای سر براه ؛ بید های سربزیر ای نظاره شگفت این نگاه ناگهان ! ای هماره در نظر ؛ای هنوز بی نظیر ! آیه آیه ات صریح ؛ سوره سوره ات فصیح ! مثل خطی از هبوط ؛ مثل سطری از کویر مثل شعر ناگهان ؛ مثل گریه بی امان مثل لحظه های وحی اجتناب ناپذیر ای مسافرغریب در دیار خویشتن با تو آشنا شدم ؛با تو در همین مسیر از کویری سوت و کور؛ تا مرا صدا زدی دیدمت ولی چه دور!دیدمت ولی چه دیر! این تویی در آن طرف ؛ پشت میله ها رها این منم در این طرف ؛پشت میله ها اسیر دست خسته مرا مثل کودکی بگیر با خودت مرا ببر ؛ خسته ام از این کویر
ازکتاب از آینه های ناگهان خرداد 69
اگر داغ رسم قدیم شقایق نبود اگر دفتر خاطرات طراوت پر از رد پای دقایق نبود اگر ذهن آیینه خالی نبود اگر عادت عابران بی خیالی نبود اگر گوش سنگین این کوچه ها فقط یک نفس میتوانست طنین عبوری نسیمانه را به خاطر سپارد اگر آسمان میتوانست ؛ یکریز شبی چشمهای درشت تو را جای شبنم ببارد اگر رد پای نگاه تو را باد و باران از این کوچه ها آب و جارو نمیکرد اگر قلک کودکی لحظه ها را پس انداز میکرد اگرآسمان سفره هفت رنگ دلش را برای کسی باز میکرد و میشد به رسم امانت گلی را به دست زمین بسپریم و از آسمان پس بگیریم اگر خاک کافر نبود و روی حقیقت نمیریخت اگر ساعت آسمان دور باطل نمی زد اگر کوه ها کر نبودند اگر آبها تر نبودند اگر باد می ایستاد اگر حرفهای دلم بی اگر بود اگر فرصت چشم من بیشتر بود اگر میتوانستم از خاک یک دسته لبخند پر پر بچینم تو را میتوانستم ای دور از دور یک بار دیگر ببینم کتاب گلها همه آفتابگردانند بهمن 72
